O lecer de Isolino é unha simpática e fonda reflexión sobre o mundo desde o punto de vista dos vellos. Isolino é irónico, pero non mordaz. É dono, iso si, dunha retranca propia de alguén ao que o sentido común non lle colle na cabeza. Só un exemplo: “Os mozos de agora non teñen moral”, dille a Isolino un vello veciño. “É certo –retruca Isolino–, quen fora mozo!”