Servando Bacelo mirou a fachada da casa e tivo a sensación de que o tempo se parara, que podían estar en 1920 e que el era o seu avó. Tiña a sensación de que o destino repetía unha e outra vez a mesma escena; dentro de cen anos, pensou, alguén estará a mirar como eu o ultramarinos e terá detrás a estatua do Marqués cagada polas pombas e tamén se preguntará por que non cambia nada na cidade e por que os que nela habitan parécense tanto a os que a habitaron. En 2000 tamén haberá un Santalla que poña a súa bota enriba da alma da cidade e que non a deixe respirar, e a muralla seguirá dividindo os dous mundos,, as dúas vidas que se miran sen atoparse, soñándose a unha e a outra como se non existiran, e alguén como el agora pensará que o tempo parouse e que a cidade foi condenada a non ver nunca o mar, porque o mar é un segredo indescifrable.